Το πρώτο παιδικό δόντι εμφανίζεται συνήθως μεταξύ 6ου και 8ου μήνα. Η ανατολή όλων των παιδικών δοντιών ολοκληρώνεται στην ηλικία των 2-3 ετών.

Ωστόσο υπάρχουν αρκετές διακυμάνσεις, καθώς μπορεί κάποιο μωρό να γεννηθεί με το πρώτο του δόντι ήδη στο στόμα (προ-νεογιλό δόντι) ή να καθυστερήσει να εμφανιστεί αυτό έως και τον 12ο-14ο μήνα. Συμβουλευτείτε τον παιδοδοντίατρό σας αν το μωρό σας δεν έχει “βγάλει” κανένα δόντι μέχρι τον 12ο μήνα

Γύρω στην ηλικία των 6 ετών ξεκινάει η ανατολή των μονίμων δοντιών. Τα πρώτα δόντια που εμφανίζονται στο στόμα είναι οι κάτω κεντρικοί τομείς και την ίδια χρονική περίοδο εμφανίζονται και οι πρώτοι μόνιμοι γομφίοι, οι οποίοι δεν αντικαθιστούν κάποιο παιδικό δόντι αλλά βγαίνουν πίσω από τα τελευταία παιδικά δόντια.

Τις περισσότερες φορές περνούν απαρατήρητοι και μπορούν να  τερηδονιστούν οπότε είναι σημαντικό να είστε πολύ προσεκτικοί στο βούρτσισμα αυτών των δοντιών. Τέλος, στην ηλικία των 18 ετών περίπου ή και αργότερα θα εμφανιστούν στο στόμα (αν υπάρχουν ή αν χωρούν) και οι φρονιμίτες, ένας σε κάθε πλευρά.

Καταρχήν ο θηλασμός του δακτύλου είναι πιο δύσκολος να διακοπεί απ’ ότι αυτός της πιπίλας. Αυτή η συνήθεια θα πρέπει να σταματήσει μέχρι την ηλικία των 3-4 ετών, ώστε τυχόν ορθοδοντικά προβλήματα να προλάβουν έως κάποιο βαθμό να διορθωθούν από μόνα τους.

Αν όμως αυτή η κατάσταση παραταθεί μετά το 4ο έτος, οι βλάβες κινδυνεύουν να γίνουν μόνιμες και η επιδιόρθωσή τους θα πρέπει να γίνει ορθοδοντικά. Στις περιπτώσεις αυτές ο παιδοδοντίατρος αποτελεί τον πλέον κατάλληλο για να σας δώσει οδηγίες διακοπής και θεραπείας αυτών των συνηθειών.

Επιπλέον συμβουλές:

• Προτιμήστε το παιδί να χρησιμοποιεί πιπίλα αντί για το δάχτυλο. Η πιπίλα μπορεί να “χαθεί”, ενώ τα δάχτυλο είναι πάντα διαθέσιμο
• Κάνετε την προσπάθεια διακοπής της συνήθειας σε μια περίοδο, όπου το παιδί δεν είναι πιεσμένο κι εσείς είστε σχετικά ξεκούραστοι (π.χ. οικογενειακές διακοπές)
• Επαινέστε το παιδί όταν δεν βάζει το δάχτυλο στο στόμα ή δεν χρησιμοποιεί πιπίλα και μην το μαλώνετε όταν υποκύπτει στην αδυναμία του
• Η χρήση βερνικιών με πικρή γεύση ή το τύλιγμα του δαχτύλου με επίδεσμο συνήθως δεν φαίνεται να έχουν ικανοποιητικά αποτελέσματα και δεν συστήνονται.
• Οργανώστε ένα ημερολόγιο καταγραφής των προσπαθειών του παιδιού.  Κάθε μέρα που δεν βάζει το δάχτυλό του στο στόμα θα κολλήσετε μαζί ένα αυτοκόλλητο στο ημερολόγιο. Όταν μαζέψει αρκετά αυτοκόλλητα χαρίστε του ένα δώρο που επιθυμεί
• Διαβάστε ανάλογα βιβλία : ‘’Η τελευταία Πιπίλα’’ (εκδόσεις: Ρώσση Ε.), ‘’Η Πιπίλα του Πάνου’’ (εκδόσεις Μίλητος), ’Ο Βασιλιάς Δαχτυλένιος και το Δάχτυλό του’’ (εκδόσεις: MODERN TIMES), ‘’Η Νεράιδα Πιπιλίνα και η Πιπίλα μου’’ (εκδόσεις: MODERN TIMES).

Αν και αυτές οι συμβουλές δεν σας βοηθούν, η παιδοδοντίατρος μπορεί να εξηγήσει στο παιδί γιατί δεν πρέπει να θηλάζει το δάκτυλό του, να το ενθαρρύνει να σταματήσει ή ακόμα και να επέμβει ορθοδοντικά (μετά την ηλικία των 4-5 χρόνων) με την κατασκευή ενός ειδικού ορθοδοντικού μηχανήματος.

Όταν το παιδί μπορεί να κάθεται μόνο του, πρέπει να αρχίσει να πίνει από ειδικό ποτήρι με στόμιο. Γενικά, στόχος σας πρέπει να είναι το παιδί να έχει σταματήσει τη χρήση του μπιμπερό μέχρι το 12ο μήνα.
Κρατήστε εσείς το μπιμπερό όταν ταΐζετε το μωρό, ώστε να γνωρίζει ότι το μπιμπερό ελέγχεται από εσάς και προορίζεται μόνο για τη θρέψη του.
Υπάρχουν τρεις μέθοδοι για τη διακοπή της συνήθειας του μπιμπερό:

• Ο πιο ριζικός τρόπος είναι να πεταχτεί άμεσα το μπιμπερό στα σκουπίδια μετά τους 12 μήνες
• Μπορείτε επίσης να αραιώνετε σταδιακά το γάλα με νερό, έτσι ώστε σε δύο εβδομάδες το περιεχόμενο του μπουκαλιού να είναι τελικά σκέτο νερό και το παιδί να αναζητά πλέον το γάλα από το ποτήρι του
• Ένας τρίτος τρόπος είναι να μειώνεται καθημερινά η ποσότητα του γάλακτος μέχρι να σταματήσει η συνήθεια

Η έγκαιρη διακοπή του μπιμπερό θα οδηγήσει το παιδί σταδιακά στη χρήση ποτηριού με στόμιο και μετά χωρίς, το οποίο είναι και το επιθυμητό.

Τα βρέφη έχουν έντονα ανεπτυγμένο το ένστικτο του θηλασμού, το οποίο ικανοποιεί την ανάγκη της διατροφής και προσφέρει ευχαρίστηση και ασφάλεια.

Η πιπίλα είναι ένας συνηθισμένος τρόπος κάλυψης της ανάγκης του θηλασμού και δεν θα πρέπει να αποφεύγεται, γιατί τα μωρά καταφεύγουν στο πιπίλισμα του δακτύλου ο οποίος διακόπτεται πιο δύσκολα και έχει σοβαρές συνέπειες στην ανάπτυξη των γνάθων.